ZMARŁ WIELKI RADOMIANIN
 foto: ekai.pl |
W ostatnią niedzielę i poniedziałek odbyły się
uroczystości pogrzebowe (o charakterze państwowym) o. Huberta Czumy SJ, jezuity, wielkiego radomianina, patrioty, duszpasterza ludzi pracy, niezłomnego wychowawcy młodzieży, honorowego członka „Solidarności”. O. Hubert Czuma SJ urodził się w Lublinie w roku 1930. Jego ojciec był profesorem KUL, posłem na Sejm RP i współtwórcą polskiej konstytucji z 1935 r., zaś stryj, generał Walerian Czuma, organizatorem i dowódcą obrony Warszawy w roku 39. Matka była pianistką. W roku 1948 wstąpił do zakonu jezuitów. Studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym Towarzystwa Jezusowego i teologię na Wydziale Teologicznym Bobolanum w Warszawie. Pomimo gróźb ze strony UB święcenia kapłańskie otrzymał w 1955 roku w Lublinie. |
|
Później studiował także w Warszawie i Rzymie. Pracował w Łodzi,
Gdańsku, Lublinie (także jako rektor kościoła akademickiego KUL), w
Kaliszu, Szczecinie i Radomiu.
Posługę w Radomiu o. Hubert rozpoczął w roku 1979 roku jako
duszpasterz akademicki. W latach 1980-1989 współpracował z radomską
Solidarnością. Organizował Msze święte za Ojczyznę w kościele pw.
Świętej Trójcy. Opiekował się prześladowanymi, wspierał finansowo
działalność wydawniczą i kolportaż podziemnych publikacji. Jako
delegat J.E. Księdza Biskupa Edwarda Materskiego brał udział w
procesie uczestników oskarżanych za zaangażowanie w wydarzenia
Radomskiego Czerwca ’76 oraz w kolejna rocznicę tych wydarzeń
(1988). Zabiegał o wyjaśnienie okoliczności męczeńskiej śmierci ks.
Romana Kotlarza. Posługiwał także jako kapelan w radomskim
więzieniu. Był cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym
alumnów oraz wielu innych osób. Prowadził wiele audycji w
diecezjalnym Radiu AVE (obecnie Radio Plus Radom). Pełnił funkcję
sekretarza Telefonu Zaufania Linia Braterskich Serc. W roku 2015
otrzymał honorowe obywatelstwo Miasta Radomia. Gdy je przyjmował,
oprócz skromnego „Dziękuję”, powiedział: „Cieszę się, że ludzie mi
ufają. Zawsze staram się robić w życiu coś sensownego i
wartościowego. Nawet gdy zamykano mnie
w więzieniu, wiedziałem, że
nie tracę czasu. Modliłem się za tych, co mnie zamykali, a wielu ich
było. Zawsze starałem się robić to, co jest dobre dla człowieka”.
Dzięki zaangażowaniu o. Huberta w pobliżu pl. św. Kazimierza stoi
pomnik Maryi Matki Życia, dedykowany także dzieciom br />
nnienarodzonym. To pomnik jego walki i głoszonych przez niego
wartości. O. Huber Czuma SJ okazywał wielkie posłuszeństwo swoim
przełożonym. Gdy na skutek nacisku władz komunistycznych, które
nieustannie go inwigilowały, pojawiła się decyzja, by w 1979 roku
został przeniesiony ze Szczecina do Radomia, podporządkował się
temu. I mimo,
że Radom wydawał się zsyłką, to bardzo szybko okazało
się, że Pan Bóg miał w tym swój plan, o wiele skuteczniejszy
w
dobro, niż zamysły knujących i rozgrywających swe gry oficerów służb
komunistycznych.
O. Hubert nigdy nie obrażał nikogo. Nawet w czasach minionego
ustroju, tak w kazaniach czy prywatnie, zwykł używać zwrotów: „nasi
bracia marksiści”, „nasi bracia ateiści”. Nie skarżył się, choć
mógłby, na struktury kłamstwa. Nie rozpamiętywał krzywd, a także nie
dowodził, że miał rację. Nie był też kapłanem - celebrytą z parciem
na szkło. Jego osobowość zapisywała się w sercach ludzkich nie przez
błyskotliwość medialną, ale wyrazistość świadectwa wiary
i wierności
Ewangelii.
W ostatnim czasie, posunięty w latach o. Hubert, mocno podupadł na
zdrowiu. Od 2017 roku mieszkał w infirmerii Kolegium Jezuitów w
Warszawie. Z trudem poznawał znanych sobie ludzi. Ale, co ważne, do
końca nie zapomniał tego, czym przesiąkł w całym życiu. A tym był
modlitwa.
17 września o. Hubert trafił do szpitala w Warszawie, gdzie
przeszedł operację. Mimo starań lekarzy, odszedł do Pana
w czwartek,
19 września 2019 roku.
Mszy świętej pogrzebowej w radomskiej katedrze (wcześniej była
procesja z kościoła księży jezuitów) przewodniczył
J.E. Ks. bp
Henryk Tomasik. Swe listy przesłali m.in. Pan Prezydent i Pan
Premier Rzeczypospolitej Polskiej.
Ojciec Hubert Czuma SJ spoczął w grobowcu księży jezuitów na
Firleju. Odszedł w 89. roku życia, 64. roku kapłaństwa,
i 71. roku powołania zakonnego.
opr.