SZALOM – POKÓJ!
Znamy ten zwrot, ale co on oznacza?
„Pokój wam” – tak najczęściej tłumaczone jest hebrajskie słowo
„szalom”
(widzimy je zapisane w języku hebrajskim), które występuje w Piśmie
Świętym ponad 250 razy i ma bardzo szerokie zastosowanie.
Najogólniej oznacza ono: pełnię, jedność, szczęście, pomyślność,
zdrowie, a także spokój, wyciszenie.
Pokój w ujęciu biblijnym nie jest pojęciem abstrakcyjnym, ale bardzo
konkretnym, obejmującym zarówno świecką, jak
i religijną sferę ludzkiego życia.
Do dziś słowo „szalom” przetrwało w kulturze żydowskiej jako
pozdrowienie używane zarówno przy powitaniu, jak
i pożegnaniu. Za świeckim użyciem słowa „szalom” stoją jednak
głębokie racje teologiczne. W Piśmie Świętym pokojem nazywany jest
Bóg (Sdz 6, 24) i uważa się Go za twórcę i źródło pokoju, którego
hojnie udziela ludziom (np. Kpł 26, 6; Lb 6, 26; 1Krn 22, 9; Iz 26,
12).
Według autorów ksiąg Starego Testamentu pokój w relacjach
międzyludzkich nie może istnieć bez Boga, ponieważ jest Jego darem
(np. Kpł 26, 6; Ps 29, 11; Iz 26, 12; 54, 10; Ez 37, 26; Za 8,
10-12). Nie ograniczają oni tej rzeczywistości tylko do pojedynczych
ludzi, ale mówią o pokoju między większymi społecznościami i całymi
narodami (np. Sdz 4,17; 1Krl 5, 26).
W Nowym Testamencie, greckim odpowiednikiem hebrajskiego „szalom”
jest rzeczownik „eirene”, który zawiera ponadto pewne odcienie
znaczeniowe obecne w literaturze greckiej. W kulturze
hellenistycznej pokój oznacza nie tylko przeciwieństwo wojny i
niezgody, lecz także niewzruszony wewnętrzny spokój, wynikający z
harmonii umysłu.
Według autorów Nowego Testamentu Chrystus jest pokojem i źródłem
pokoju dla wierzących, ponieważ przez swoją mękę, śmierć i
Zmartwychwstanie wszystkich pojednał w swoim ciele z Bogiem (Ef 2,
14-17). W tym ujęciu pokój dotyczy nie tylko relacji międzyludzkich,
lecz przede wszystkim odnosi się do relacji człowieka z Bogiem i
jest owocem zbawienia dokonanego w Chrystusie oraz Jego darem dla
uczniów (J 14, 27).
Autorzy Nowego Testamentu, mówiąc o pokoju, widzą w nim owoc
działania w wierzących Ducha Świętego (Rz 8, 6) oraz znamię
obecności na ziemi królestwa Bożego (Rz 14, 17) i jego realizacji w
Kościele (Dz 9, 31).
opr.
Ewa Gawor