Na świecie na dobre już rozgościła się sroga,
śnieżysto biała zima i jej trzej synowie: błękitny grudzień, biały
styczeń i srogi luty… Silny wiatr wciąż wiał, wzbijając w niebo
olbrzymie tumany bielutkiego śniegu. Było pięknie, chociaż tak
mroźno…
Dzień grudniowy chylił się ku zachodowi i pomarańczowoczerwona kula
słońca stopniowo coraz bardziej skłaniała się ku ośnieżonemu
horyzontowi ziemi. Zimowa noc w grudniu przychodzi bardzo szybko,
więc i tego dnia zaspane i zmarznięte nieco słońce skryło się
szybciutko w swoim zimowym pałacu. Świat spowiła gęsta ciemność!
Lecz niebo było tego dnia piękniejsze, niż jeszcze dwa dni temu.
Jego ciemny granat niczym baldachim nisko pochylał się nad ziemią.
Całe to grudniowe niebo było gęsto utkane malutkimi, srebrnymi
gwiazdeczkami, które śmiejąc się radośnie, o czymś tajemniczo
szeptały…
Wtem, wśród uroczystej ciszy zajaśniała na rozgwieżdżonym niebie
jeszcze jedna gwiazda, ale jakże inna, niż wszystkie pozostałe! Była
ogromna, złota, z długim iskrzącym ogonem. Jakże wyraźnie odbijała
się na tle granatowego nieba!
A z pobliskiej szopki, gdzie lśniło tylko małe światełko, rozległ
się nagle głośny płacz Maleńkiego Dzieciątka. Tak, to właśnie
Najświętsza Maryja Panna w tej błogosławionej chwili narodziła
Jezusa – Mesjasza Wszechświata.
I od tego momentu na świecie stało się jakby cieplej, milej, a już
na pewno – radośniej. Ze wszystkich stron zaczęli zbiegać się
pasterze, pilnujący nocą swych owiec i bydła, jacyś wieśniacy i inni
mieszkańcy ziemi. Wszyscy, jak urzeczeni, patrzyli z zachwytem na
cudownie uśmiechniętą Maryję – Najświętszą Pannę, Jej Oblubieńca –
Józefa, a przede
wszystkim na Nowonarodzone Dzieciątko, które leżąc na sianku w
żłobie, pięknie i radośnie śmiało się, patrząc na wszystkich
zgromadzonych.
Nagle pobudziły się wszystkie leśne ptaszki: gile, sikorki,
jemiołuszki i rozpoczęły swój przepiękny ptasi koncert na cześć
Nowonarodzonego Jezusa oraz Maryi Przenajświętszej i świętego
Józefa. Kiedy ptaszki skończyły śpiewać, usiadły na brzegu żłóbka,
aby ogrzać uśmiechnięte, prześliczne Dziecię.
A po chwili całą stajenkę wypełniły dźwięki przepięknych kolęd.
Najpierw „Bóg się rodzi”, a potem „Cicha noc, święta noc” i jeszcze
kilka innych równie pięknych. Wszyscy mieli łzy szczerej radości w
oczach… Przecież śpiewali ukochanemu Mesjaszowi, na którego świat
czekał z takim utęsknieniem! Dwaj aniołowie o przepięknych
śnieżystych skrzydłach zatrzymali się w locie nad ośnieżoną strzechą
stajenki.
A okrągły, pyzaty, złoto – srebrny księżyc patrzył na to wszystko z
wysoka ze ślicznym uśmiechem żałując, że nie może zejść na ziemię.
Przesyłał tylko Maleńkiemu Jezusowi srebrne, powitalne promienie. O
dziwo i one były gorące i ogrzewały Dzieciątko znakomicie! Cała
zimowa przyroda śpiewała: Hosanna, Hosanna Jezusowi, który się nam
narodził i który nas wszystkich zbawi!
Witaj nam Dzieciątko Przenajświętsze!
Katarzyna Wilczyńska