Do przyjęcia Komunii św. należy być
przygotowanym. Obok szczerej intencji, świadomego uczestnictwa,
otwarcia serca na dar Bożego Słowa ważne jest wspólnotowe
wypowiedzenie
słów tej przepięknej i bogatej w swej treści Modlitwy Pańskiej.
Jest to modlitwa, której nauczył
Apostołów i nas Jezus Chrystus, odpowiadając na prośbę swoich
uczniów, kiedy Go prosili „Panie naucz nas modlić się”. Do
Liturgii modlitwa ta została wprowadzona w IV wieku i jest
poprzedzona wezwaniem, które istniało od czasów św. Hieronima aż
do czasów reformy
liturgicznej. Początkowo kapłan wypowiadał słowa: „Wezwani
zbawiennym nakazem i oświeceni
pouczeniem Bożym, ośmielamy się mówić”. Po reformie to
wprowadzenie kapłan może urozmaicać posługując się tekstem
związanym z okresem liturgicznym lub wydarzeniem
zbawczym. W Mszale polskim jest 8 wprowadzeń modlitewnych, lecz
najczęściej używanym jest
tekst: „Pouczeni przez Zbawiciela i posłuszni Jego słowom
ośmielamy się mówić”. Jest to przypomnienie, że tam, gdzie jest
wspólnota wiary tam jest obecny Jezus, który mówi
„kiedy się modlicie, mówcie Ojcze nasz”. Jest to radosna
inwokacja skierowana do Boga, do którego możemy mówić „Ojcze”. W
perspektywie bliskiego zjednoczenia z Bogiem
w Komunii, którą przyjmiemy zrozumiałym jest zawołanie „Ojcze
nasz” z bogactwem próśb
kierowanych do Niego.
Po wspólnym odmówieniu lub odśpiewaniu modlitwy „Ojcze nasz”
kapłan rozwija treść ostatniej prośby tej modlitwy: „zbaw nas
ode złego”. Modlitwa kapłana zaczynająca
się od słów: „Wybaw nas Panie od zła wszelkiego” nazywa się
embolizmem.
Słowo to pochodzi z języka greckiego i oznacza „dołączenie,
załączenie, wstawka”. Poszerzenie
ostatniej prośby Modlitwy Pańskiej występowało niemal we
wszystkich starożytnych Liturgiach wschodnich i na Zachodzie.
Embolizm odmawiany przez kapłana w obecnej formie pojawił się w
Liturgii od wczesnego średniowiecza. Modlitwa ta przygotowywała
wiernych do przyjęcia Komunii świętej.
Pierwszą część embolizmu, która wyraźnie nawiązuje do ostatniej
prośby Modlitwy Pańskiej Ojcowie Kościoła interpretowali w
sensie osobowego rozumienia zła. Prośba ta – wybaw nas Panie od
zła wszelkiego - ma na uwadze zwycięstwo nad złem już teraz w
tym życiu,
ale także ostateczne, definitywne pokonanie zła i udział w
zbawieniu. Zadatek zbawienia wierni otrzymują już na ziemi
uczestnicząc we Mszy świętej i przyjmując Komunię świętą.
W modlitwie tej jest także prośba o pokój, który jest warunkiem
nie tylko spokojnego
życia, ale oznacza czas bez prześladowań. Kapłan odwołuje się
także do miłosierdzia Bożego, które gwarantuje odpuszczenie
grzechów i pomnaża nadzieję otrzymania daru nieba. W tekście
jest także prośba o uwolnienie od wszelkiego zamętu. Również
zamęt jest owocem działania złego ducha. Zamęt jest niepokojem i
nieumiejętnością jasnego rozróżnienia dobra od zła. Do takiej
sytuacji chce doprowadzić szatan, aby łatwiej człowieka zwodzić
i kwestionować
prawdy Boże.
Embolizm kończy aklamacja odmawiana przez całe zgromadzenie
liturgiczne: „Bo Twoje jest królestwo i potęga, i chwała na
wieki”. Ta doksologia ogłasza suwerenność Boga. Równocześnie
dopełnia prośbę o przyjście eschatologicznego królestwa.
za: www.diecezja.radom.pl