Trzecie tysiąclecie skłania wiernych, by z nową gorliwością starali
się odkrywać sens niedzieli: jej „tajemnicę”, cel jej świętowania,
jej znaczenie dla życia chrześcijańskiego i ludzkiego. Konstytucja o
Liturgii świętej Soboru Watykańskiego II podkreśla fundamentalne
znaczenie dnia Pańskiego: „Zgodnie z tradycją apostolską, która
wywodzi się od samego dnia Zmartwychwstania Chrystusa, misterium
paschalne Kościół obchodzi co osiem dni, w dniu, który słusznie
nazywany jest dniem Pańskim albo niedzielą”. Papież Paweł VI
ponownie podkreślił znaczenie niedzieli, zatwierdzając nowy ogólny
Kalendarz rzymski oraz powszechne przepisy określające porządek roku
liturgicznego.
Obowiązek świętowania niedzieli — zwłaszcza przez udział w
Eucharystii i przez odpoczynek w duchu chrześcijańskiej radości i
braterstwa — staje się w pełni zrozumiały, jeśli pamiętamy o
różnorakich wymiarach tego dnia. W niedzielę oraz w inne dni
świąteczne nakazane, wierni są zobowiązani do uczestniczenia we Mszy
świętej oraz powstrzymania się od wykonywania tych prac i zajęć,
które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej
Dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i
fizycznego. Od uczniów Chrystusa oczekuje się jednak, by nie mylili
świętowania niedzieli, które powinno być prawdziwym uświęceniem dnia
Pańskiego, z „zakończeniem tygodnia”, weekendem, rozumianym
zasadniczo jako czas odpoczynku i rozrywki. Św. Jan Paweł II
nauczał: „Dzień ten stanowi samo centrum chrześcijańskiego życia.
Jeśli od początku pontyfikatu niestrudzenie powtarzam słowa: ‘Nie
lękajcie się! Otwórzcie, na oścież otwórzcie drzwi Chrystusowi!”, to
dziś chciałbym z mocą wezwać wszystkich do ponownego odkrycia
niedzieli: „Nie lękajcie się ofiarować waszego czasu Chrystusowi!”
(…) Czas ofiarowany
Chrystusowi nigdy nie jest czasem straconym, ale raczej czasem,
który zyskujemy, aby nadać głęboko ludzki charakter naszym relacjom
z innymi i naszemu życiu”. Bardzo potrzebna jest tutaj autentyczna
dojrzałość duchowa, aby nawet w trudnych okolicznościach można było
przeżywać niedzielę w postawie pełnego posłuszeństwa Duchowi
Świętemu.
Niedziela, w czasie której jest czczona tajemnica paschalna, na
podstawie Tradycji apostolskiej winna być obchodzona w całym
Kościele jako najdawniejszy nakazany dzień świąteczny. Ponadto
należy obchodzić jako święta nakazane:
a. Uroczystość Narodzenia Pańskiego (25 grudnia);
b. Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi (1 stycznia);
c. Uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia);
d. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa;
e. Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia);
f. Uroczystość Wszystkich Świętych (1 listopada).
Nakazowi uczestniczenia we Mszy świętej czyni zadość ten, kto bierze
w niej udział, gdziekolwiek jest sprawowana w obrządku katolickim,
bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia
poprzedzającego.
Jeżeli z braku świętego szafarza albo z innej poważnej przyczyny nie
można uczestniczyć w Eucharystii, zaleca się, by wierni brali udział
w Liturgii Słowa, gdy jest ona odprawiana w kościele parafialnym lub
innym świętym miejscu, według przepisów wydanych przez biskupa
diecezjalnego, albo poświęcali odpowiedni czas na modlitwę
indywidualną w rodzinie lub w grupach rodzin.
Wydaje się, że w obliczu nowych wyzwań i związanych z nimi problemów
konieczne jest ponowne odkrycie głębokich uzasadnień doktrynalnych,
które stanowią podstawę pierwszego przykazania kościelnego, aby
wszyscy wierni uświadomili sobie wyraźnie, jak nieodzowną wartością
jest niedziela w życiu chrześcijańskim. Powołując się ponownie na
słowa Wielkiego Papieża „otwórzmy Chrystusowi nasz czas, aby On mógł
go rozjaśnić i nadać mu kierunek. On jest Tym, który zna tajemnicę
czasu i tajemnicę wieczności i ofiarowuje nam „swój dzień” jako
zawsze nowy dar swojej miłości. Ponowne odkrycie sensu tego „dnia”
jest łaską, o którą należy prosić nie tylko po to, aby wypełniać w
życiu nakazy wiary, ale także by dać konkretną odpowiedź na
prawdziwe i głębokie pragnienia każdego człowieka”.
za: www.diecezja.radom.pl
do góry