ZJEDNOCZENIE  

Teksty o tym, czym tak naprawdę jest Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego (ZAK).

Początki Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego sięgają 9 stycznia 1835 roku. W tym dniu, z natchnienia Bożego, św. Wincenty Pallotti (1795-1850) postanowił założyć dzieło, dzięki któremu wszyscy członkowie Ludu Bożego mogliby uczestniczyć w ewangelizacyjnej misji Kościoła. Św. Wincenty Pallotti był przeniknięty ideą, że wszyscy ochrzczeni – odpowiadając na „nowe przykazanie” miłości (por. J 15, 12-15) – są powołani do czynnego troszczenia się o zbawienie bliźniego tak jak o zbawienie własne; uważał on ponadto, że osobiste inicjatywy apostolskie byłyby bardziej skuteczne, gdyby je podejmowano w formie zrzeszonej i ukierunkowano na wspólną misję życia Ewangelią i jej głoszenie.

Od samego początku Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego jednoczyło różne wspólnoty wiernych każdego stanu – świeckich, duchownych i osoby zakonne – pragnących kształtować własne powołanie według apostolskich ideałów Założyciela. Uczestnictwo w tym samym charyzmacie zakłada konieczność rozróżnienia, a jednocześnie wzajemnego uzupełniania się różnych stanów w kościelnej komunii.

Jak czytamy w pierwszym artykule Statutu Generalnego: „Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, jako dar Ducha Świętego, jest komunią wiernych, którzy zjednoczeni z Bogiem i pomiędzy sobą, żyjąc według charyzmatu św. Wincentego Pallottiego, pobudzają współodpowiedzialność wszystkich ochrzczonych za ożywianie wiary, za rozpalanie miłości w Kościele i świecie, i za doprowadzenie wszystkich do jedności w Chrystusie”.

Na przestrzeni całej historii Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego otrzymało różne świadectwa uznania ze strony władzy kościelnej. Reskryptem z dnia 4 kwietnia 1835 roku (tę datę uznaje się za dzień powstania ZAK), ówczesny Wikariusz Rzymu, kardynał Carlo Odescalchi, udzielił swojego błogosławieństwa członkom – dopiero co powstałego – Pobożnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Następnie, dnia 11 lipca tego samego roku, papież Grzegorz XVI udzielił temu stowarzyszeniu „tysiąca błogosławieństw” (tak zapisał w swoich pismach św. Wincenty Pallotti).

Przed Soborem Watykańskim II idea apostolstwa świeckich, idea św. Wincentego Pallottiego, była swoistym ewenementem. O prawie 130 lat Pallotti wyprzedził to, co dokonało się na Soborze. Dopiero to Spotkanie papieża i biskupów z całego świata stworzyło perspektywę dla rozwoju pallotyńskiego charyzmatu. Sobór potwierdził wizję Kościoła i rozumienia apostolstwa w ujęciu Pallottiego. Sobór sprawił, że rola świeckich i ich zaangażowanie w budowanie Kościoła eksplodowała z przeogromną mocą. Powstały liczne ruchy i wspólnoty angażujące ludzi świeckich. Znamiennym jest, że Wincentego Pallottiego kanonizowano podczas Soboru.

Papieska Rada ds. Świeckich ostatecznie potwierdziła erygowanie Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego jako międzynarodowego publicznego stowarzyszenia wiernych na prawie papieskim, z osobowością prawną, dnia 28 października 2008 roku, w Święto Apostołów Szymona i Judy Tadeusza.

Założyciel Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, Wincenty Pallotti, urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 roku jako syn Piotra Pawła i Magdaleny De Rossi. Młodość przeżył w religijnej atmosferze domu rodzinnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 maja 1818 roku (w roku 2018 ZAK na całym świecie obchodzi 200-lecie tego wydarzenia). Po święceniach, z racji swej wszechstronnej i różnorodnej działalności apostolskiej, zaprzyjaźnił się zarówno z wieloma kapłanami, jak i osobami świeckimi, którzy byli aktywnie zaangażowani w ożywianie wiary chrześcijańskiej wśród ludności Rzymu. Jego działalność duszpasterska na wszystkich odcinkach przynagliła go do wzbudzania współpracy między duchownymi, zakonnikami i świeckimi. W owych czasach Rzym dawał mu szerokie pole do działalności kapłańskiej i apostolskiej. Swoją duszpasterską troską Pallotti obejmował wiele dziedzin życia kościelnego: był otwarty na biednych i opuszczonych; troszczył się o żołnierzy w koszarach, o robotników, studentów i więźniów; niestrudzenie słuchał spowiedzi; głosił konferencje dla osób zakonnych i prowadził misje w parafiach; organizował formację chrześcijańską młodzieży, dorosłych świeckich i duchownych; otwierał i wspomagał sierocińce; propagował apostolstwo prasy; wspomagał działalność misyjną i był otwarty na problemy chrześcijańskiego Wschodu; zapoczątkował obchody oktawy Epifanii, które były wyrazem jedności i powszechności Kościoła. Nade wszystko jednak w centrum jego zaangażowania była zawsze troska o chwałę Bożą i zbawienie ludzi. Siłą poruszającą całe jego apostolstwo, skierowane na ożywienie wiary, była miłość w podwójnym wymiarze: duchowym i doczesnym. Cechą dominującą w całym życiu i działalności apostolskiej Wincentego Pallottiego było nieustanne dążenie do świętości, które – można by powiedzieć – stało się zaczynem ożywiającym wszystkie inne dziedziny jego życia. Każdą chwilę swego życia kierował do Boga nieskończenie świętego. Św. Wincenty, całkowicie pochłonięty przez Boga, wyznaje: „Bóg, który jest Świętością w swej Istocie, swoją nieskończoną świętością niweczy całą mą niegodziwość, a po unicestwieniu mnie całego, zostaje we mnie Bóg, świętość niezmierna, nieskończona, odwieczna i niepojęta.”

Wincenty Pallotti zmarł w Rzymie, w domu przy kościele San Salvatore in Onda, dnia 22 stycznia 1850 roku. W setną rocznicę śmierci został zaliczony w poczet błogosławionych przez papieża Piusa XII, a 20 stycznia 1963 roku kanonizowany przez papieża św. Jana XXIII. Powiedział on o Świętym: „Św. Wincenty Pallotti jest jedną z najwybitniejszych postaci działalności apostolskiej w XIX wieku. (...) Nie zadowolił się zwykłym kapłaństwem. Obmyślał inne środki, aby pozwolić ludziom poznać i pokochać Boga”.

Motywem, który dynamizował wieloraką działalność apostolską św. Wincentego Pallottiego, było jego osobiste przeżywanie wiary. Bóg obdarzył go głębokim doświadczeniem swojej Boskiej nieskończonej miłości i nieskończonego miłosierdzia.

Według św. Wincentego Pallottiego, najgłębszym motywem Bożej działalności jest Jego nieskończona miłość. Dlatego człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boże, odnajduje sens swojego życia tylko wtedy, gdy nieustannie praktykuje miłość do Boga i bliźniego.

To doświadczenie pozwoliło Pallottiemu rozpoznać w Chrystusie Apostoła Ojca Przedwiecznego. Wszystko to, co Jezus czynił podczas swego życia ziemskiego, znajduje swe źródło w Jego miłości do Ojca i w Jego zbawczej miłości względem ludzi. Życie będące naśladowaniem Chrystusa, miłość względem Boga Ojca i miłość bliźniego stanowią sekret skuteczności apostolskiej każdego chrześcijanina.

Dlatego miłość jest według św. Wincentego Pallottiego najistotniejszym motywem dla każdego, kto pragnie
współpracować w apostolstwie. Naśladowanie Jezusa i uczestnictwo w Jego zbawczej misji są nieodłączne. A ponieważ wszyscy są wezwani do naśladowania Chrystusa, wszyscy też są zobowiązani do działalności apostolskiej.

Maryja, Królowa Apostołów, jest po Jezusie Chrystusie, najdoskonalszym wzorem katolickiej gorliwości i doskonałej miłości. Maryja bowiem tak dalece poświęciła się dziełom dla większej chwały Boga i zbawienia dusz, że swymi zasługami przewyższyła Apostołów. Ten tytuł „Królowej Apostołów” jest dla św. Wincentego symbolem, programem, najskuteczniejszym przykładem i najdoskonalszym wzorem dla apostolstwa każdego chrześcijanina.

Doświadczenie Boga jako Miłości i Miłosierdzia sprawiało, że św. Wincenty Pallotti dostrzegał potrzeby Kościoła w ówczesnych czasach i szukał na nie odpowiedzi. Umiał odczytywać wolę Bożą w znakach czasu. W odpowiedzi na oświecenie, które otrzymał 9 stycznia 1835 roku, rozpoczął Dzieło Apostolstwa Katolickiego.

Z natchnienia Ducha Świętego postanowił założyć dzieło, w którym wszyscy ochrzczeni mogliby uczestniczyć w misji Kościoła, jeśli zjednoczą się w realizacji jednego wspólnego celu. Wincenty Pallotti wyjaśnił swoją wizję w następujących słowach: „„Apostolstwo Katolickie”, to jest „powszechne”, może być udziałem osób ze wszystkich stanów, gdyż jest ono działalnością, jaką każdy w miarę swoich możliwości może i powinien wykonywać ku większej chwale Boga oraz dla wiecznego zbawienia swego własnego, jak i bliźniego”.

Po zatwierdzeniu Dzieła przez Watykan, Wincenty Pallotti skierował do mieszkańców Rzymu pierwsze orędzie, w którym przedstawił naturę i cel Pobożnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (tak pierwotnie nazywało się Zjednoczenie), zapraszając kapłanów i świeckich do uczestnictwa w nim.

Już za życia Założyciela Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego przeżywało ciągły rozwój, choć nie bez trudności i przeszkód. Różnorodność członków Zjednoczenia przynaglała Wincentego Pallottiego do przemyślenia różnych form przynależności i różnych struktur organizacyjnych. Zakładając Zjednoczenie, Pallotti nie zamierzał tworzyć w Kościele nowej instytucji, lecz raczej ożywić już istniejące i uczynić je skuteczniejszymi w ich apostolstwie, służąc niestrudzenie z miłością, gdzie było to możliwe, budując jedność oraz współpracując z innymi w apostolstwie.

Według św. Wincentego Pallottiego, fundamentem jedności Zjednoczenia jest wezwanie do życia w miłości i gorliwości apostolskiej. Dlatego też więzią w Zjednoczeniu jest przede wszystkim współzawodnicząca miłość, z minimum struktur organizacyjnych.

Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, do którego już na etapie początkowym należeli księża, zakonnicy i wierni świeccy, rozwijało się w sposób bardziej organiczny w latach po śmierci Założyciela. I tak stopniowo ukształtowały się: wspólnota księży i braci, wspólnoty sióstr oraz inne wspólnoty składające się z wiernych świeckich, przynależących do różnych stanów i zajmujących różne stanowiska.

Dziś Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego zachowuje zasadniczo tę samą postać i jest otwarte dla wszystkich członków Ludu Bożego. Jednoczy ono na całym świecie wszystkich, którzy inspirują się apostolskimi ideałami Założyciela: tzn. członków instytutów założonych przez św. Wincentego Pallottiego lub ukonstytuowanych później w różnych czasach oraz wielu wiernych świeckich, angażujących się indywidualnie lub w zorganizowanych grupach czy wspólnotach. Wszyscy tworzą jedną rodzinę, starają się kierować zasadami wspólnego stylu życia i wspólnie poświęcają się działalności, która jest odpowiedzią na wyzwania współczesnego powszechnego apostolstwa.

Dążąc do pełnego urzeczywistniania pierwotnej wizji św. Wincentego Pallottiego oraz szukając dróg jej aktualizacji, Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego stara się kształtować swoje życie według zasad Statutu Generalnego. Chce w ten sposób umacniać jedność całego Dzieła pallotyńskiego i ukazywać jego prorockie posłannictwo.

Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, jako dar Ducha Świętego, jest komunią wiernych, którzy zjednoczeni z Bogiem i pomiędzy sobą, żyjąc według charyzmatu św. Wincentego Pallottiego, pobudzają współodpowiedzialność wszystkich ochrzczonych za ożywianie wiary, za rozpalanie miłości w Kościele i świecie i za doprowadzenie wszystkich do jedności w Chrystusie. Źródłem, początkiem i mistrzem wszelkiej działalności apostolskiej dla członków Zjednoczenia jest Jezus Chrystus, Apostoł Ojca Przedwiecznego (por. Hbr 3, 1).

Patronką Zjednoczenia oraz doskonałym wzorem życia duchowego i gorliwości apostolskiej jest Błogosławiona Dziewica Maryja, Królowa Apostołów.

Duchowe centrum Zjednoczenia znajduje się przy kościele San Salvatore in Onda w Rzymie, gdzie przechowywane jest ciało św. Wincentego Pallottiego.

Przełożony Generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (księży i braci pallotynów), jako następca w linii ciągłej Założyciela, św. Wincentego Pallottiego, jest gwarantem wierności charyzmatowi pallotyńskiemu.

W Zjednoczeniu, różnorodne formy osobistego powołania oraz różne style życia, zaangażowania i służby znajdują swą jedność w charyzmacie dzieła, w tym samym duchu, w tej samej misji i komunii członków.

Ta sama godność członków Zjednoczenia ma swoje źródło w powszechnym podobieństwie do Stwórcy oraz w powszechnym kapłaństwie Ludu Bożego. Wyraża się ona w różnorodności powołań: do życia świeckiego, do życia konsekrowanego i do kapłaństwa sakramentalnego, tak powiązanych ze sobą, że każda wspomaga inne w czujnym trwaniu, w nieustannym wzroście i w realizacji swej szczególnej służby.

Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego jest międzynarodowym publicznym stowarzyszeniem wiernych wszystkich stanów i powołań, erygowanym przez Stolicę Świętą i kierującym się normami Kodeksu Prawa Kanonicznego oraz artykułami Statutu Generalnego ZAK.

Siedziba Zjednoczenia znajduje się przy Domu Generalnym Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Rzymie.

Normy ogólne zawarte w Statucie Generalnym ZAK, dotyczące życia i działalności całego Zjednoczenia, nie naruszają wewnętrznych przepisów wspólnot przynależących do Zjednoczenia.

Przełożony Generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, na mocy prawa, jest asystentem kościelnym Zjednoczenia, zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego.

W przypadku jego wyboru na Przewodniczącego Generalnej Rady Koordynacyjnej Zjednoczenia, Rada Generalna Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego proponuje Papieskiej Radzie ds. Świeckich innego kandydata na powyższe stanowisko.

Asystent kościelny, w ramach kompetencji terytorialnej każdej Krajowej Rady Koordynacyjnej, mianuje, zgodnie z jej propozycją i za zgodą Generalnej Rady Koordynacyjnej, osobę odpowiedzialną, która w ścisłej współpracy ze wspomnianymi Radami i asystentem, troszczy się o pallotyńską formację wstępną i permanentną członków Zjednoczenia.

Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego uczestniczy w misji Kościoła, mającej na celu ożywianie wiary i świadomości apostolskiego powołania oraz rozpalanie miłości wśród wszystkich członków Ludu Bożego, aby coraz bardziej jednoczyli się oni w zadaniu szerzenia miłości, i aby jak najszybciej nastała jedna owczarnia pod jednym Pasterzem.

Dlatego też Zjednoczenie, w komunii z właściwymi pasterzami, troszczy się o współpracę pomiędzy wszystkimi wierzącymi, w duchu otwartości na nowe formy ewangelizacji.

W celu realizacji tej misji, Zjednoczenie, jako stowarzyszenie duchowe i apostolskie, otwarte na wszystkich członków Ludu Bożego, czyli na wiernych świeckich, duchownych i osoby konsekrowane, stara się uświadamiać wszystkim ich charyzmaty i je ożywiać. Pragnie ono żyć tajemnicą Kościoła jako komunii wszystkich wiernych w ich autentycznej godności.

Zjednoczenie, wśród wszystkich katolików, pragnie:
a) ożywiać wiarę, nadzieję i miłość, otrzymane jako dary na chrzcie świętym;
b) rozpalać pragnienie świętości;
c) budzić świadomość powierzonej im przez Boga misji oraz wspierać ich gotowość i zdolność do współdziałania w apostolstwie;
d) upowszechniać duchowość apostolską, która jest naszym dziedzictwem;
e) wzmacniać zaangażowanie na rzecz misji ad gentes.

Zjednoczenie, ze wszystkimi chrześcijanami pragnie:
a) wypraszać błogosławieństwo Boże dla ewangelizacji poprzez modlitwę, ofiarę i dobre dzieła;
b) pomagać ludziom otwierać się na światło wiary i na zbawczą moc Chrystusa;
c) przyczyniać się do wzrostu coraz pełniejszej jedności;
d) przygotować możliwie jak najwięcej osób zdolnych i gotowych do wspólnego działania jako głosiciele Ewangelii w służbie Miłości Nieskończonej;
e) głosić chrześcijańskie orędzie zbawienia tym, którzy go jeszcze nie usłyszeli;
f) zabiegać o środki potrzebne do działalności apostolskiej.

Zjednoczenie, ze wszystkimi ludźmi dobrej woli, żywymi obrazami Boga, który jest Miłością, pragnie:
a) dzielić się miłością;
b) chronić wartości życia ludzkiego i rodziny;
c) pomagać innym w ich potrzebach;
d) angażować się na rzecz sprawiedliwości, solidarności, pokoju i troski o zachowanie dzieła stworzenia;
e) popierać dialog międzyreligijny;
f) przyczyniać się do urzeczywistniania opcji preferencyjnej na rzecz osób ubogich i z marginesu społecznego poprzez zwalczanie przyczyn nędzy.

Miłość przeżywana tak, jak ją opisuje św. Paweł Apostoł („Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” oraz „Miłość Chrystusa przynagla nas”) stanowi podstawową zasadę Zjednoczenia.

Dlatego też wszyscy członkowie Zjednoczenia powinni być stale ożywieni prawdziwym duchem jak najdoskonalszej miłości.

Zjednoczenie jest wszczepione w dynamikę miłości miłosiernej Trójcy Świętej. Bóg daje siebie samego człowiekowi i wszystkim stworzeniom, aby wszystkich i wszystko pojednać (ze Sobą i między sobą) i doprowadzić w ten sposób do zbawienia i doskonałości w Chrystusie całą ludzkość i wszelkie stworzenie.

Podobnie jak św. Wincenty Pallotti, członkowie Zjednoczenia są całym sercem otwarci na działanie w nich nieskończonej miłości Boga. Oddają siebie samych posłudze i wypełnieniu Jego woli, która objawia się im przede wszystkim w Piśmie Świętym, w nauczaniu Kościoła i w znakach czasu.

Specyficzna duchowość Zjednoczenia wyraża się w naśladowaniu Chrystusa, Apostoła Ojca Przedwiecznego. Żyjąc w duchu wiary i miłości, członkowie Zjednoczenia trwają w jedności z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, obecnym pośród nich; starają się naśladować Jego miłość względem Ojca i względem wszystkich ludzi i pragną jak najdoskonalej urzeczywistniać w dzisiejszym świecie Jego styl życia i apostolstwa.

Członkowie Zjednoczenia, w jedności z Maryją Królową Apostołów, angażują się w przygotowanie Chrystusowi drogi w sercach ludzi. Tak jak w Wieczerniku, jednoczą się z Nią na modlitwie dla uproszenia mocy Ducha Świętego, aby ich uzdolnił do przyjmowania i ofiarowywania tej miłości, która wszystko odnawia.

Św. Wincenty Pallotti założył Zjednoczenie w tym celu, aby służyło Kościołowi, który kontynuuje misję Chrystusa na ziemi i jest znakiem oraz narzędziem powszechnej jedności, którą Bóg doprowadzi do pełni. Dlatego członkowie Zjednoczenia dążą do trwania w komunii z papieżem i biskupami.

Członkowie Zjednoczenia żyją w jedności, która ma swoje źródło w miłości ewangelicznej i – gdziekolwiek się znajdują – tworzą grupy ożywione duchem apostolskim, które są otwarte na współpracę pomiędzy sobą i ze wszystkimi.

Członkowie Zjednoczenia, aby trwać w komunii z Bogiem i między sobą oraz pogłębiać ją, za przykładem
św. Wincentego Pallottiego:
a) studiują, rozważają i dzielą się Pismem Świętym jako źródłem natchnienia dla własnego życia;
b) umieszczają celebrację Eucharystii w centrum swojego życia;
c) pielęgnują modlitwę osobistą i wspólnotową;
d) dzielą się wzajemnie doświadczeniami życia i wiary;
e) przeżywają pojednanie jako drogę ciągłego nawracania się.

Członkowie Zjednoczenia, świadomi tego, że wszyscy są powołani do świętości i apostolstwa oraz, że istnieje wiele sposobów i stopni odpowiedzi na Boże wezwanie, z modlitwy czerpią moc do:
a) życia duchowością komunii;
b) otwierania się na dialog;
c) wspólnej pracy ze wszystkimi ludźmi dobrej woli;
d) zaufania Bogu, który – gdy ludzkie wysiłki zdają się zawodzić – potrafi wyprowadzić dobro z każdej sytuacji;
e) przeżywania w duchu wiary prób i trudności codziennego życia, aby jednoczyć się z misterium paschalnym Chrystusa.

Członkowie Zjednoczenia, ożywiani charyzmatem św. Wincentego Pallottiego, angażują się świadomie w realizację powszechnego apostolstwa Kościoła w każdym miejscu, przy użyciu wszelkich stosownych środków i we współpracy ze wszystkimi ludźmi dobrej woli.

Aby być członkiem Zjednoczenia wymaga się:
a) prowadzenia życia zgodnego z zasadami wiary katolickiej, żyjąc własnym chrztem jako powołaniem duchowym i apostolskim;
b) rozkrzewiania wiary i miłości oraz ducha komunii i współpracy w służbie Kościołowi lokalnemu, stosownie do własnej sytuacji życiowej;
c) znajomości osoby i dzieła św. Wincentego Pallottiego oraz kierowania się jego duchowością;
d) kształtowania siebie w duchu, który ożywia Zjednoczenie;
e) uczestniczenia w życiu i apostolstwie Zjednoczenia stosownie do własnego stanu i osobistych możliwości;
f) ukończenia osiemnastu lat życia;
g) formalnego przyjęcia, przez które otrzymuje się zadanie realizowania charyzmatu Zjednoczenia, który Kościół uczynił własnym.

Dla osób, które nie ukończyły jeszcze osiemnastu lat, Krajowe Rady Koordynacyjne przygotowują właściwe etapy formacji, przed formalnym przyjęciem do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

Członkiem Zjednoczenia można zostać na dwa sposoby: jako osoba indywidualna lub przez przynależność do jednej ze wspólnot
Zjednoczenia.

Przyjęcie do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego wymaga odpowiedniej formacji. Wszyscy członkowie Zjednoczenia uczestniczą w corocznym obrzędzie odnowienia aktu zaangażowania apostolskiego.

Szanując normy Kościoła katolickiego, mogą uczestniczyć w duchu, w życiu i w inicjatywach Zjednoczenia, jako współpracownicy:
a) chrześcijanie;
b) wyznawcy innych religii;
c) inni ludzie dobrej woli.

Członkowie indywidualni to osoby przyjęte formalnie do Zjednoczenia przez właściwą Krajową Radę Koordynacyjną, które nie należą do żadnej wspólnoty Zjednoczenia.

Formalne przyjęcie zakłada złożenie szczególnego aktu zaangażowania w apostolstwo powszechne Zjednoczenia.

Członkowie indywidualni, w celu uczestnictwa w życiu i apostolstwie Zjednoczenia oraz w trosce o rozwój własnego życia duchowego i osobistej formacji, współpracują z najbliższą Lokalną Radą Koordynacyjną. Dla realizacji tych celów mogą także zrzeszać się ze sobą.

Wspólnoty Zjednoczenia to te, które zostały założone przez św. Wincentego Pallottiego lub później zostały do niego przyjęte.

Św. Wincenty Pallotti założył w Zjednoczeniu i dla niego: Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego, Zgromadzenie Sióstr Apostolstwa Katolickiego, Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego. Członkowie tych wspólnot, które stanowią integralną część Zjednoczenia, mają za zadanie zapewnić jedność i skuteczność apostolską całego Zjednoczenia.

Zgodnie z normami regulującymi życie Zjednoczenia w przeszłości, zostały do niego agregowane inne wspólnoty ukonstytuowane później, inspirowane w szczególny sposób charyzmatem pallotyńskim. Członkowie tych wspólnot poświęcają się realizacji zadań Zjednoczenia w sposób całkowity lub na ile ich status i kondycja życiowa na to pozwalają.

Wspólnoty, powstałe z inspiracji pallotyńskiej lub te, które na pewnym etapie swego rozwoju utożsamiają się z duchem i posłannictwem św. Wincentego Pallottiego, mogą być przyjęte do Zjednoczenia przez Generalną Radę Koordynacyjną, jeśli są na prawie papieskim lub mają charakter międzynarodowy, albo też przez Krajowe Rady Koordynacyjne w pozostałych
przypadkach.

Przyjęcie do Zjednoczenia nie zmienia natury prawnej wspólnoty, jednak ich członkowie uczestniczą w apostolstwie Zjednoczenia.

Osoby, które przyłączają się do jednej ze wspólnot przynależących już do Zjednoczenia, zgodnie z przepisami własnej wspólnoty, są na mocy prawa przyjęte do Zjednoczenia.

Wszystkie wspólnoty Zjednoczenia są autonomiczne, a ich członkowie podlegają zarządzeniom własnych wspólnot, zachowując zawsze postanowienia Statutu Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego.

 

Życie i apostolstwo Zjednoczenia nakłada na wszystkich członków obowiązek rzetelnej formacji wstępnej oraz permanentnej, aby mogli oni włączyć się w misję Chrystusa w Kościele i w świecie.

Formacja winna być priorytetem, gdyż domaga się tego misja Zjednoczenia oraz przygotowanie członków do współpracy z Bogiem i ze wszystkimi ludźmi dobrej woli.

Każdy członek jest odpowiedzialny za formację osobistą, aby mógł żyć pełnią swego powołania w Zjednoczeniu oraz jak najlepiej służyć Kościołowi i ludziom. Winien korzystać z pomocnych temu środków zarówno w Zjednoczeniu, jak też poza nim.

To na wspólnotach Zjednoczenia spoczywa przede wszystkim zadanie formacji wstępnej i permanentnej swoich członków. W tym celu wspólnoty korzystają z dostępnych pomocy zarówno w Zjednoczeniu, jak też poza nim.

Generalna Rada Koordynacyjna określa podstawowe zasady jedności formacji dla całego Zjednoczenia, ustala linie przewodnie i cele formacji.

Charyzmat Zjednoczenia, będący kościelnym wyrażeniem tego pierwotnego charyzmatu danego św. Wincentemu Pallottiemu, jest jednocześnie – tak jak sam Kościół – rzeczywistością widzialną i niewidzialną. Ten, kto przynaglony miłością Chrystusa wchodzi do rodziny Zjednoczenia, łączy się z nim osobiście i duchowo i zostaje wcielony do jego widzialnej struktury.

Z tego wynika dla każdego członka:
a) podstawowe prawo do osobistego uczestniczenia we wspólnej odpowiedzialności za Zjednoczenie;
b) podstawowy obowiązek do aktywnego włączania się we wszystkie wspólnotowe formy życia i apostolstwa Zjednoczenia, stosownie do własnego stanu i sytuacji życiowej.

W Zjednoczeniu wszyscy członkowie, o ile Statut Generalny ZAK nie postanawia inaczej, posiadają te same prawa i obowiązki.

Zasadniczo obowiązki członków są równocześnie ich prawami i jednocześnie obowiązkami i prawami samego Zjednoczenia. Należy do nich przede wszystkim zobowiązanie każdego członka do:
a) troski o rozwój własnych umiejętności ludzkich, duchowych i zawodowych, aby odpowiedzieć w Zjednoczeniu na wyzwania apostolskie Kościoła;
b) aktywnego włączenia się we własną wspólnotę;
c) pobudzania, stosownie do własnych możliwości, apostolskiego powołania wszystkich ludzi;
d) wspierania działań apostolskich Zjednoczenia w Kościele lokalnym, odpowiednio do własnego stanu i warunków życia;
e) zaangażowania się w szerzenie Zjednoczenia;
f) otwartości na bezinteresowne podejmowanie zadań w Zjednoczeniu i w Kościele lokalnym;
g) współpracy w zdobywaniu dóbr doczesnych, potrzebnych do apostolstwa Zjednoczenia;
h) uczestniczenia w corocznym obrzędzie odnowienia aktu zaangażowania w apostolstwo powszechne Zjednoczenia.

Wszyscy członkowie uczestniczą w dobrach duchowych Zjednoczenia.

Członkowie indywidualni, członkowie należący do jednej ze wspólnot Zjednoczenia oraz same wspólnoty przestają do niego należeć przez dobrowolne odejście lub na mocy decyzji kompetentnej władzy.

Wraz z opuszczeniem Zjednoczenia przez jedną z jego wspólnot, kończy się także przynależność wszystkich jej członków do samego Zjednoczenia.

Wydalenie ze Zjednoczenia winno być poprzedzone przynajmniej jednorazowym upomnieniem, zawierającym formalną zachętę do zaniechania niewłaściwego postępowania.

Członków indywidualnych, członków należących do wspólnot Zjednoczenia oraz same wspólnoty, po opuszczeniu Zjednoczenia można na nowo do niego przyjąć, jeżeli o to poproszą oraz jeżeli spełniają warunki określone w Statucie Generalnym ZAK.

Współpracownikami Zjednoczenia mogą być katolicy, którzy – nie podejmując w nim pełnienia szczególnych obowiązków – pragną
w jakiś sposób uczestniczyć w duchu i działalności Zjednoczenia.

Współpracownikami Zjednoczenia mogą być również chrześcijanie niekatolicy, którzy – zafascynowani Zjednoczeniem – podzielają jego ducha i zabiegają o realizację jego celów w takiej mierze, w jakiej pozwalają im na to różnice w wierze.

W relacjach z chrześcijanami innych Kościołów i ze wspólnotami kościelnymi, a także w całej działalności ekumenicznej, Zjednoczenie postępować będzie zgodnie z zasadami Kościoła katolickiego odnoszącymi się do dialogu ekumenicznego.

Współpracownikami Zjednoczenia mogą być również wyznawcy religii niechrześcijańskich, którym bliska jest jego duchowa tożsamość
lub jakaś szczególna cecha, albo też są nim zafascynowani, żyjąc w jakiś sposób jego duchem.

W relacjach z niechrześcijanami Zjednoczenie postępować będzie zgodnie z zasadami Kościoła katolickiego odnoszącymi się do dialogu międzyreligijnego.

Współpracownikami Zjednoczenia mogą być również ludzie dobrej woli, którzy, chociaż są niewierzący, cenią Zjednoczenie z racji jego duchowości lub jakiejś specyficznej cechy, i którzy – na ile to możliwe – chcą współuczestniczyć w jego
zadaniach.

W relacjach z takimi osobami Zjednoczenie postępować będzie zgodnie z zasadami Kościoła katolickiego, odnoszącymi się do współpracy
z ludźmi dobrej woli na rzecz promowania wartości ludzkich i chrześcijańskich.

Sposoby wszelkiej współpracy określa regulamin Krajowej Rady Koordynacyjnej ZAK. 

Zjednoczenie jest ciałem pomocniczym Kościoła. W swojej działalności uwzględnia potrzeby Kościoła lokalnego i – dzięki swej strukturze otwartej i podatnej na zmiany – przystosowuje się do różnych sytuacji społeczno-kulturowych.

Organami, które służą Zjednoczeniu są: Lokalne Rady Koordynacyjne, Krajowe Rady Koordynacyjne, Generalna Rada Koordynacyjna ze swoim Sekretariatem Generalnym, Zebranie Generalne oraz Kongres Generalny.

Lokalne Rady Koordynacyjne są centrami ożywiającymi spotkania, modlitwę, formację i współpracę w celu umacniania wspólnej duchowości i rozwijania różnych inicjatyw apostolskich.

Lokalne Rady Koordynacyjne, w komunii z pasterzami Kościoła lokalnego i wspierane przez Krajową Radę Koordynacyjną, mają przede
wszystkim za zadanie:

a) jednoczyć wszystkie formy życia pallotyńskiego istniejące na określonym terenie lub w konkretnym środowisku, w celu
urzeczywistniania misji Zjednoczenia, przy poszanowaniu – by się wzajemnie ubogacać – specyfiki wspólnot należących do Zjednoczenia;
b) być wieczernikami otwartymi na Ducha Świętego i na znaki czasu, w ciągłym rozeznawaniu priorytetów apostolskich danego
miejsca;
c) troszczyć się, we współpracy z Krajową Radą Koordynacyjną o specyficzną formację członków indywidualnych i wspierać formację
permanentną wszystkich członków;
d) wspomagać Kościół lokalny, włączając się w jego inicjatywy apostolskie i ożywiając je;
e) wykorzystywać wszystkie możliwe i odpowiednie środki do realizacji apostolstwa powszechnego;
f) zaznajamiać wszystkich ze Zjednoczeniem, zapraszając do dzielenia wspólnych doświadczeń;
g) razem z Krajową Radą Koordynacyjną, proponować inicjatywy służące pełnemu włączeniu się członków indywidualnych,
niezrzeszonych ze sobą, w życie i apostolstwo Zjednoczenia.

Lokalne Rady Koordynacyjne tworzą, zgodnie z wytycznymi określonymi przez właściwą Krajową Radę Koordynacyjną, przedstawiciele
wspólnot Zjednoczenia oraz członków indywidualnych.

W zebraniach Rad mogą uczestniczyć przedstawiciele współpracowników, jako eksperci lub słuchacze, ale bez prawa głosu.

Przed podjęciem decyzji w sprawach dotyczących współpracowników, wymagane jest uzyskanie ich opinii, w najbardziej odpowiedniej
formie.

Krajowa Rada Koordynacyjna określa wytyczne odnośnie wewnętrznej organizacji Lokalnych Rad Koordynacyjnych.

Wspólnoty Zjednoczenia oraz stowarzyszenia członków indywidualnych, obecne na danym obszarze lub w konkretnym środowisku, wypełniają swoje zadania, dopóki nie zostaną tam utworzone Lokalne Rady Koordynacyjne.

Każda Krajowa Rada Koordynacyjna ZAK posiada kompetencje na terytorium odpowiadającym danej Konferencji Episkopatu.

Krajowe Rady Koordynacyjne ZAK są utworzone, zgodnie z zasadami zawartymi we własnych regulaminach, z przedstawicieli wspólnot Zjednoczenia oraz z przedstawicieli Lokalnych Rad Koordynacyjnych.

Do Krajowych Rad Koordynacyjnych należą na mocy prawa wybrani lub mianowani – zgodnie z ich wewnętrznymi regulaminami – przedstawiciele wspólnot założonych przez św. Wincentego Pallottiego, jeśli znajdują się one na danym terytorium.

Utworzenie Krajowej Rady Koordynacyjnej i każda zmiana jej struktury wymagają zatwierdzenia Generalnej Rady Koordynacyjnej.

Członkowie każdej Krajowej Rady Koordynacyjnej wybierają spośród siebie Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego, który go zastępuje. Ich kadencja trwa trzy lata. Mogą być ponownie wybrani jedynie na następne trzechlecie.

Wybór Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego winien być zatwierdzony przez Generalną Radę Koordynacyjną.

Do zadań Przewodniczącego należy:
a) zwoływanie i przewodniczenie zebraniom Krajowej Rady Koordynacyjnej;
b) promowanie Zjednoczenia na terytorium danej Konferencji Episkopatu, reprezentowanie go i działanie w jego imieniu, zgodnie z mandatem otrzymanym od Przewodniczącego Generalnej Rady Koordynacyjnej;
c) umacnianie więzi z Generalną Radą Koordynacyjną i utrzymywanie dobrych relacji z pasterzami Kościoła.

Członkowie Krajowych Rad Koordynacyjnych spotykają się przynajmniej raz w roku, aby dzielić się doświadczeniami życia i wiary oraz troszczyć się o rozwój duchowości i wspólnych inicjatyw apostolskich.

W zebraniach Krajowej Rady Koordynacyjnej mogą uczestniczyć przedstawiciele współpracowników, jako eksperci lub słuchacze, ale bez prawa głosu.

Przed podjęciem decyzji w sprawach dotyczących współpracowników, wymagane jest uzyskanie ich opinii, w najbardziej odpowiedniej formie.

Do zadań Krajowych Rad Koordynacyjnych działających w komunii z Kościołem lokalnym, należy także:
a) poszukiwanie najbardziej stosownych sposobów promowania Zjednoczenia w Kościele, zapraszając do dzielenia z nim doświadczeń;
b) rozwijanie współpracy, wymiany doświadczeń i informacji pomiędzy wspólnotami Zjednoczenia oraz jego członkami indywidualnymi, jak również z Sekretariatem Generalnym i z innymi Radami Koordynacyjnymi;
c) popieranie inicjatyw i zapewnienie środków służących formacji wstępnej i permanentnej członków Zjednoczenia, zgodnie z wytycznymi określonymi przez Generalną Radę Koordynacyjną i we współpracy z Lokalnymi Radami Koordynacyjnymi;
d) służenie różnym środowiskom Zjednoczenia, pomagając w tworzeniu Lokalnych Rad Koordynacyjnych i popierając ich apostolskie zaangażowanie;
e) poszukiwanie środków materialnych dla zapewnienia realizacji celów Zjednoczenia na terytorium własnej Konferencji Episkopatu oraz na całym świecie;
f) ustanawianie, za zgodą Generalnej Rady Koordynacyjnej, osób prawnych dla Zjednoczenia zgodnie z prawem cywilnym własnego kraju oraz troska o uregulowanie ich działalności, aby nie była ona sprzeczna z normami Kodeksu Prawa Kanonicznego Statutu Generalnego ZAK;
g) mianowanie Ekonoma Krajowego, który pod nadzorem i kierownictwem Ekonoma Generalnego, ma się troszczyć o administrowanie – na terytorium własnej Konferencji Episkopatu – dobrami powierzonymi mu w zarządzanie przez Przewodniczącego;
h) mianowanie Sekretarza oraz powoływanie – stosownie do własnych potrzeb – kierowanego przez niego Sekretariatu, który troszczy się o przygotowywanie prac Rady i o wykonywanie jej decyzji oraz zapewnia ciągłość jej prac;
i) ustanawianie zasad dotyczących relacji ze współpracownikami Zjednoczenia, zachowując normy istniejące w Kościele.

Krajowe Rady Koordynacyjne przyjmują formalnie do Zjednoczenia członków indywidualnych oraz wspólnoty, zgodnie z normami Statutu Generalnego ZAK i według zasad określonych przez Generalną Radę Koordynacyjną.

Przyjęcie jakiejś wspólnoty do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego następuje za zgodą Generalnej Rady Koordynacyjnej, która winna być też poinformowana o dokonanym włączeniu, którego dokonuje Krajowa Rada Koordynacyjna.

Wspólnoty, aby być przyjęte do Zjednoczenia, powinny:
a) spełniać w swych statutach – które winny być zgodnie z duchem i misją Zjednoczenia – warunki wymagane do przynależności;
b) poinformować ordynariusza miejsca o złożonej prośbie o przyjęcie do Zjednoczenia.

Do kompetencji Krajowej Rady Koordynacyjnej należy przyjęcie decyzji o odejściu ze Zjednoczenia członków indywidualnych i wspólnot oraz pozbawianie ich członkostwa, zgodnie ze Statutem Generalnym ZAK oraz według zasad określonych przez Generalną Radę Koordynacyjną.

Każda Krajowa Rada Koordynacyjna opracowuje własny regulamin, z uwzględnieniem Statutu Generalnego ZAK, w którym uwzględnia
specyfikę własnego kraju. Winien być on zatwierdzony przez Generalną Radę Koordynacyjną.

Regulamin winien też określać:
a) quorum oraz inne warunki dotyczące wyborów i wiążących decyzji;
b) normy dotyczące tworzenia i działalności Lokalnych Rad Koordynacyjnych, a także ich relacji z Krajową Radą Koordynacyjną i pomiędzy sobą;
c) sposób, w jaki Przewodniczący – w kwestii ważnych decyzji, które nie mogą być odłożone do kolejnego spotkania Krajowej Rady
Koordynacyjnej – może konsultować się z członkami i prosić ewentualnie o ich głos poprzez faks i/lub list.

Z uwagi na specyficzne konteksty społeczno-kulturowe, obszary językowe lub wielkość poszczególnych krajów, zamiast Krajowych
Rad Koordynacyjnych lub dodatkowo, dozwolone jest tworzenie regionalnych i ponad krajowych Rad Koordynacyjnych. Ich założenie
winno być zatwierdzone przez Generalną Radę Koordynacyjną. 

Generalna Rada Koordynacyjna Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego z siedzibą w Rzymie jest organem koordynującym Zjednoczenie
na całym świecie. Posiada opracowany przez siebie własny regulamin.

Mając na uwadze różnorodność powołań i doświadczeń życia kościelnego członków oraz dokonując rozeznawania duchowego, Generalna
Rada Koordynacyjna bada potrzeby Kościoła powszechnego oraz istniejące okoliczności, aby:
a) zabiegać o komunię całego Zjednoczenia i troszczyć się o jego wewnętrzną jedność:
- zbierając informacje dotyczące rozwoju, doświadczeń, inicjatyw, nowych pomysłów lub propozycji i dzieląc się nimi wewnątrz Zjednoczenia;
- zabiegając o ożywianie wspólnej duchowości pallotyńskiej wśród wszystkich członków;
- popierając spotkania członków pochodzących z różnych środowisk;
- ustalając podstawowe zasady jedności formacji;
b) rozwijać skuteczność apostolską Zjednoczenia:
- ożywiając jego gotowość do służenia Kościołowi i ludziom;
- zachęcając do współpracy pomiędzy wspólnotami i członkami indywidualnymi, zaangażowanymi na określonym terenie czy w konkretnych inicjatywach oraz ukierunkowując tę współpracę;
c) pobudzać i wspomagać działalność Lokalnych Rad Koordynacyjnych;
d) uznawać oficjalnie utworzenie Krajowych Rad Koordynacyjnych, zatwierdzać ich regulaminy oraz potwierdzać wybór
Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego;
e) wypracowywać zasady przyjmowania wspólnot do Zjednoczenia;
f) przyjmować do Zjednoczenia instytuty życia konsekrowanego na prawie papieskim, stowarzyszenia życia apostolskiego na prawie
papieskim i międzynarodowe stowarzyszenia wiernych oraz akceptować decyzje ich odejścia lub pozbawiać ich członkostwa
(informując o tym Papieską Radę ds. Świeckich);
g) mianować członków Sekretariatu Generalnego;
h) mianować trzech członków na Zebranie Generalne oraz ich zastępców;
i) zwoływać Zebranie Generalne, przygotować jego porządek dnia, agendę oraz procedurę wyboru dziesięciu członków Generalnej
Rady Koordynacyjnej i ich zastępców, które muszą być potem zatwierdzone przez samo Zebranie Generalne;
j) zwoływać Kongres Generalny oraz przygotować jego porządek dnia i agendę;
k) mianować, zgodnie z własnym regulaminem, Ekonoma Generalnego oraz międzynarodową Komisję Finansową, która go wspiera;
l) ustalać zasady administrowania wszelkimi dobrami Zjednoczenia i czuwać nad ich zarządzaniem;
m) zatwierdzać preliminarz ekonomiczny opracowany przez Ekonoma Generalnego, akty administracji nadzwyczajnej dobrami
Zjednoczenia oraz roczny bilans przygotowany również przez Ekonoma, który ma być przedstawiony Papieskiej Radzie ds. Świeckich.

Generalna Rada Koordynacyjna Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego składa się z trzynastu osób, którymi są:
a) trzej członkowie z urzędu:
- Przełożony Generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (księży i braci pallotynów);
- Przełożona Generalna Zgromadzenia Sióstr Apostolstwa Katolickiego;
- Przełożona Generalna Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego;
b) dziesięciu członków – reprezentujących różnorodność Zjednoczenia – wybranych przez Zebranie Generalne na okres trzech lat.

Wszyscy członkowie Generalnej Rady Koordynacyjnej posiadają tę samą odpowiedzialność i te same prawa. Przewodniczący
i Wiceprzewodniczący są wybierani spośród członków samej Rady. Kadencja ich urzędu trwa trzy lata. Mogą być kolejno wybrani
tylko jeden raz.

Wybór Przewodniczącego winien być zatwierdzony przez Papieską Radę ds. Świeckich, która – dla słusznej przyczyny – może go również usunąć.

Jeżeli z jakiejkolwiek przyczyny nastąpiłby wakat na stanowisku Przewodniczącego, zastępuje go Wiceprzewodniczący, aż do końca trzechletniej kadencji.

Ustępujący Przewodniczący, lub ewentualnie Wiceprzewodniczący, jest odpowiedzialny za zwyczajną administrację aż do czasu, gdy wybór nowego Przewodniczącego nie zostanie zatwierdzony przez Papieską Radę ds. Świeckich. Ma prawo głosu tylko wtedy, jeżeli został wybrany do nowej Rady.

Osoba, który przyjmuje na siebie obowiązek przewodniczenia Generalnej Radzie Koordynacyjnej jest jednocześnie Przewodniczącym całego Zjednoczenia i, jako taka, jest jego jedynym ustawowym przedstawicielem. Jego szczególnym zadaniem jest:
a) zwoływać zebrania Rady i im przewodniczyć;
b) reprezentować Radę;
c) przewodniczyć Zebraniu Generalnemu oraz Kongresowi Generalnemu;
d) dokonywać aktów prawnych w imieniu całego Zjednoczenia.

Przewodniczący, za zgodą Generalnej Rady Koordynacyjnej, może upoważniać osoby do wykonania wszelkich aktów prawnych,
przewidzianych w prawodawstwie kościelnym lub cywilnym.

Przewodniczący, za zgodą Generalnej Rady Koordynacyjnej, powierza osobom prawnym na poziomie krajowym oraz – jeśli to konieczne – lokalnym, dobra Zjednoczenia znajdujące się na obszarze ich kompetencji, do korzystania z nich i zarządzania nimi w całości lub
w części.

Generalna Rada Koordynacyjna gromadzi się na swoim zwyczajnym posiedzeniu przynajmniej raz w roku. Czas i miejsce spotkania
są ustalane na poprzednim zebraniu.

Przewodniczący może zwołać nadzwyczajne posiedzenie Generalnej Rady Koordynacyjnej, jeżeli okoliczności tego wymagają lub gdy domaga się tego co najmniej siedmiu członków Rady.

Aby Generalna Rada Koordynacyjna mogła ważnie podejmować decyzje wymagana jest obecność dwóch trzecich jej członków, czyli
dziewięciu osób.

Przy wyborach i decyzjach wiążących dla całego Zjednoczenia potrzeba dwóch trzecich głosów członków Rady, czyli dziewięciu głosów przychylnych. Chodzi o to, aby tego typu akty ukazywały jedność Zjednoczenia, w możliwie jak najszerszy sposób. W innych sprawach konieczna jest bezwzględna większość posiadających prawo głosu, czyli siedem głosów.

Jeżeli Przełożony Generalny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, na mocy posiadanej odpowiedzialności za charyzmat pallotyński, stwierdzi – podając motywy – że nie może zaakceptować danego wniosku, decyzja w tej sprawie zostaje zawieszona. Po odpowiednim czasie refleksji i rozeznawania, kwestia ta może stać się ponownie przedmiotem dyskusji w Generalnej Radzie Koordynacyjnej.

Jeżeli także w ten sposób nie doszłoby się do uzgodnienia stanowisk, należy szukać pośrednictwa w Papieskiej Radzie ds. Świeckich.

Dla podjęcia ważnych decyzji, które nie mogą być odwlekane, Przewodniczący może poprosić o głos członków Generalnej Rady
Koordynacyjnej za pośrednictwem faksu i/lub listu, po wcześniejszej konsultacji z nimi.

Przed podjęciem decyzji w sprawach dotyczących współpracowników wymagane jest uzyskanie ich opinii, w najbardziej odpowiedniej formie.

Zebranie Generalne jest najwyższym organem konsultacyjnym i decyzyjnym w Zjednoczeniu. Może być zwyczajne lub nadzwyczajne.
Jest zwoływane przez Generalną Radę Koordynacyjną. Przewodniczy mu Przewodniczący Zjednoczenia.

Zebranie Generalne zatwierdza swój regulamin dotyczący funkcjonowania i sposobu przebiegu obrad, porządek dnia i agendę.

W Zebraniu Generalnym uczestniczą z prawem głosu rozstrzygającego:
a) członkowie Generalnej Rady Koordynacyjnej lub – jeżeli oni nie mogą – ich zastępcy;
b) Sekretarz Generalny Zjednoczenia;
c) Przewodniczący Krajowych Rad Koordynacyjnych lub – jeżeli oni nie mogą – Wiceprzewodniczący;
d) trzej członkowie lub – jeżeli oni nie mogą – ich zastępcy mianowani przez Generalną Radę Koordynacyjną, zgodnie z zasadami określonymi przez samo Zebranie Generalne

Zebranie Generalne omawia i podejmuje decyzje w sprawach odnoszących się do wewnętrznego życia i apostolstwa Zjednoczenia,
łącznie z rewizją Statutu Generalnego.

Zwyczajne Zebranie Generalne wybiera dziesięciu członków Generalnej Rady Koordynacyjnej i ich zastępców.

Zebranie Generalne może ważnie podejmować decyzje przy obecności dwóch trzecich swoich członków. W przypadku wyborów
i decyzji wiążących całe Zjednoczenie potrzeba dwóch trzecich głosów członków Zebrania Generalnego. Po dwóch nieskutecznych
głosowaniach, wystarczy bezwzględna większość głosów członków. Głos w wyborach, aby był ważny, musi być wolny, tajny, pewny,
bezwarunkowy i określony. Przy decyzjach w innych sprawach wymagana jest bezwzględna większość głosów członków Zebrania
Generalnego. Bezwzględna większość oznacza połowę plus jeden wszystkich członków posiadających prawo głosu decydującego na
Zebraniu Generalnym.

Decyzje podjęte przez Zebranie Generalne winny być podane do wiadomości wszystkim zainteresowanym w jawny sposób. Wchodzą
w życie w terminie określonym przez Zebranie, o ile nie wymagają zatwierdzenia Papieskiej Rady ds. Świeckich.

Zwyczajne Zebranie Generalne jest zwoływane co trzy lata. Nadzwyczajne Zebranie Generalne może być zwołane, gdy wymagają
tego okoliczności lub domaga się tego bezwzględna większość Krajowych Rad Koordynacyjnych.

Zebranie Generalne określa datę, kiedy nowo wybrana Generalna Rada Koordynacyjna, która rozpoczyna natychmiast swój urząd,
ma wybrać swojego Przewodniczącego, którego zatwierdza Papieska Rada ds. Świeckich.

Sekretariat Generalny, z siedzibą w Rzymie i kierowany przez Sekretarza Generalnego, jest stałym i pomocniczym organem Generalnej Rady Koordynacyjnej. Zapewnia ciągłość prac Rady między jej zebraniami i gwarantuje zwyczajne zarządzanie Zjednoczeniem. Posiada swój własny regulamin zatwierdzony przez Generalną Radę Koordynacyjną. W regulaminie tym są określone zadania Sekretariatu Generalnego, procedura nominacji Sekretarza Generalnego oraz członków, jak również długość ich kadencji. Zgodnie z regulaminem Generalnej Rady Koordynacyjnej, Sekretarz Generalny pełni jednocześnie funkcję Sekretarza Rady, kieruje i koordynuje pracę Sekretariatu Generalnego i zapewnia ciągłość jego funkcjonowania.

Sekretariat Generalny, we współpracy z Przewodniczącym i w jego imieniu, zajmuje się naglącymi sprawami i decyduje w tych pilnych kwestiach, które nie mogą być odesłane do najbliższego zebrania Rady. Wytyczne i decyzje Sekretariatu Generalnego muszą być potwierdzone przez Generalną Radę Koordynacyjną.

Kongres Generalny jest zwoływany przynajmniej co sześć lat w celu wspólnotowej refleksji, wymiany myśli, doświadczeń i propozycji
oraz dla skuteczniejszego ożywiania apostolstwa powszechnego.

Uczestnictwo w Kongresie jest otwarte dla osób reprezentujących członków i współpracowników Zjednoczenia, według zasad
określonych przez Generalną Radę Koordynacyjną. 

Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, jako kościelna osoba prawna, posiada zdolność nabywania, posiadania, zarządzania i alienowania dóbr kościelnych, zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kanonicznego i Statutu ZAK.

Jedynym kryterium uzasadniającym nabywanie i zarządzanie dobrami materialnymi Zjednoczenia jest zaradzanie potrzebom apostolskim.

Dobra doczesne Zjednoczenia mogą pochodzić, zgodnie ze sposobami dozwolonymi przez prawo: z darowizn, z ofiar lub ze składek
członków.

Zarówno wspólnoty, jak i członkowie indywidualni zachowują w Zjednoczeniu pełną autonomię odnośnie posiadania i zarządzania
dobrami, zgodnie z przepisami Kodeksu Prawa Kościelnego i własnymi przepisami wewnętrznymi.

Zjednoczenie, jako międzynarodowe stowarzyszenie publiczne, jest właścicielem wszystkich dóbr doczesnych, nabytych dla niego na poziomie lokalnym, krajowym czy też międzynarodowym.

Dobra doczesne Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego są dobrami kościelnymi i na każdym poziomie struktur Zjednoczenia są zarządzane zgodnie z prawem kanonicznym i wewnętrznymi regulaminami.

Regulaminy cywilnych osób prawnych Zjednoczenia nie mogą być w sprzeczności z prawem kanonicznym i Statutem ZAK.

Dla administrowania dobrami, powierzonymi przez Przewodniczącego Generalnej Rady Koordynacyjnej pod zarząd i do użytku na obszarze poszczególnych Konferencji Episkopatu są powoływani Ekonomowie, jako urzędowi przedstawiciele osób prawnych, utworzonych zgodnie z prawodawstwem cywilnym poszczególnych krajów. Są oni mianowani przez Krajowe Rady Koordynacyjne.

Dla administrowania dobrami, powierzonymi przez Przewodniczącego Generalnej Rady Koordynacyjnej, za zgodą Krajowej Rady Koordynacyjnej, pod zarząd i do użytku na poziomie Lokalnych Rad Koordynacyjnych, są mianowani Ekonomowie, jako urzędowi
przedstawiciele osób prawnych, utworzonych zgodnie z prawodawstwem cywilnym danego kraju.

Każda Krajowa Rada Koordynacyjna przekazuje Generalnej Radzie Koordynacyjnej coroczną kontrybucję, na rzecz jej posługi całemu Zjednoczeniu.

Akty administracji zwyczajnej to:
a) zachowanie, konserwacja, poprawianie i zwiększanie rentowności majątku stałego;
b) wszelkie akty konieczne do stałego korzystania z posiadanego majątku.

Do nadzwyczajnego administrowania należą na przykład: alienacje nadzwyczajne, zaciąganie długów, udzielanie pożyczek, nabywanie nowych rzeczy oraz szczególnego wyposażenia.

Do ważności alienacji dóbr, których wartość przekracza sumę określoną przez Stolicę Świętą, wymagana jest zgoda Papieskiej
Rady ds. Świeckich.

Generalna Rada Koordynacyjna mianuje na trzyletnią kadencję Ekonoma Generalnego oraz członków międzynarodowej Komisji  Finansowej, zgodnie z zasadami określonymi we własnym regulaminie.

Generalna Rada Koordynacyjna wspiera i nadzoruje działalność wszystkich ekonomów w Zjednoczeniu, we współpracy z Ekonomem
Generalnym i międzynarodową Komisją Finansową.

Ekonom Generalny, we współpracy z międzynarodową Komisją Finansową, posiada też uprawnienia do zarządzania dobrami Zjednoczenia, które nie zostały powierzone cywilnym osobom prawnym na poziomie krajowym i lokalnym.

Ekonom Generalny, po zatwierdzeniu rocznego preliminarza budżetowego przez Generalną Radę Koordynacyjną, jest upoważniony
w zakresie swoich kompetencji do ważnego i godziwego wykonywania wszelkich aktów administracji zwyczajnej i nadzwyczajnej.
Przygotowuje też co roku sprawozdanie z administrowania dobrami całego Zjednoczenia, które ma być przedstawione Papieskiej
Radzie ds. Świeckich.

Zarządzanie dobrami powierzonymi cywilnym osobom prawnym na poziomie krajowym i lokalnym jest w kompetencji Ekonoma,
mianowanego przez właściwą Krajową lub Lokalną Radę Koordynacyjną.

Ekonomowie krajowi i lokalni przygotowują roczne sprawozdanie z zarządzania dobrami odpowiednio dla Generalnej Rady Koordynacyjnej i dla Krajowej Rady Koordynacyjnej.

Zmiany w Statucie ZAK mogą być dokonywane wyłącznie przez Zebranie Generalne, większością dwóch trzecich głosów członków,
posiadających prawo głosu rozstrzygającego, po otrzymaniu opinii Krajowych Rad Koordynacyjnych. Generalna Rada Koordynacyjna
określa sposoby takiej konsultacji. Każdorazowa zmiana w Statucie wymaga zatwierdzenia Papieskiej Rady ds. Świeckich.

za: www.zak-pallotti.pl

 

EPILOG

 

Przez kilkadziesiąt ostatnich numerów naszej Gazetki, kilkanaście razy drukowaliśmy najważniejszy dokument Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego, który w sposób drobiazgowy wyjaśnia czym jest to Dzieło Życia św. Wincentego Pallottiego. Tak! To ZAK, a nie księża
i bracia pallotyni oraz siostry pallotynki są spełnieniem marzeń św. Wincentego.

Mamy świadomość, ze drukowany dokument zawierał często sprawy prawne, urzędowe, niezbyt intersujące. Ale w ten sposób mogliśmy
poznać, że ZAK, to Wspólnota bardzo poważna i prawnie umocowana w strukturach Kościoła świętego.

Św. Wincenty Pallotti bardzo pragnął mobilizacji sił na rzecz ewangelizacji, pragnął, by chrześcijanie byli autentycznymi apostołami: WSZĘDZIE I ZAWSZE. Posługując się wszystkimi możliwymi i godnymi środkami mają głosić WSZYSTKIM Chrystusa. Mówił: „Duszą, motorem i podstawową zasadą działania osób odpowiedzialnych za apostolstwo oraz ich inicjatyw winien być prawdziwy duch
jak najdoskonalszej miłości. W tych sercach, w których nie ma prawdziwie ukształtowanej miłości, nie znajdziemy Jezusa Chrystusa”.

Świat dziś bardzo potrzebuje ZAK. Nasze miasto, choćby od Dworca PKP po Godów, czyli nasza parafia, bardzo potrzebuje ludzi,
którzy będą zapalać innych żywą wiarą w Boga prawdziwego, gorąca miłością, która zawsze chce służyć Bogu i każdemu człowiekowi.

Bardzo potrzeba nam ludzi, którzy każdego dnia będą formować się, by stawać się coraz doskonalszymi. Potrzeba ludzi, którzy w pokorze, ale każdego dnia, będą oddawać Bożemu Miłosierdziu swoją słabość i grzeszność. Potrzeba ludzi, którzy będą brać odpowiedzialność za wielkie i małe dzieła w swoje ręce od początku do końca.

Nie liczmy za bardzo na kapłanów. Ich posługa, czyli przede wszystkim spowiadanie, sprawowanie Eucharystii, głoszenie Bożego Słowa – to są sprawy święte, bardzo głębokie… Dla wielu ludzi jednak zbyt święte, zbyt głębokie, zbyt odległe… i dlatego rodzi się wielki dystans między świeckimi, a kapłanami. Bardzo potrzeba ludzi świeckich, którzy swoją pokorą, prostotą codzienności, czasem jakimś  spektakularnie przygotowanym wydarzeniem, ale przede wszystkim zaangażowaniem przyprowadzą innych do głębokiego przeżywania Eucharystii, do głębokiej spowiedzi…

I to jest właśnie ZAK! I to jest właśnie bycie duchową córką, duchowym synem św. Wincentego Pallottiego! Pomyślmy, czy stać nas
na to, by codziennie, nie tylko od święta, bardzo poważnie traktować troskę o zbawienie swoje i tego, kto jest obok nas.

cb

do góry