O, Duchu Święty, Duchu Mądrości
O, Duchu Święty, Obrońco nasz
O, Duchu Święty, Pocieszycielu
O, Duchu Święty, Duchu Zbawienia!
Choć świat dzisiejszy szybko się zmienia
Ty przecież jesteś Boską Osobą
Tyś Bogiem samym!
Kiedy już Chrystus wstąpił do Nieba,
(Przyszedł wszak Jego czas),
Apostołowie cisi siedzieli
Tam, w Wieczerniku,
Choć rozumieli, że Jezus ich
na zawsze nie opuścił przecież,
tęsknili za Nim, po ludzku tak
bo tu, na Ziemi, było im GO
ogromnie brak!
A gdy Pięćdziesiątnicy
dzień wreszcie przyszedł,
Nagle – szum potężnego wichru
dał się zewsząd słyszeć…
I nad głowami tych,
co w domu tym przybywali
płomyki, niczym jasne języki
ognia się ukazały
I wówczas piękny nastąpił moment:
Zebrani – Duchem Świętym
zostali napełnieni
I choć językami różnymi
mówili zaczęli
O dziwo! Mowę swoją jakże
doskonale wzajemnie rozumieli…
Tak… Było tak… Kiedyś…
Duch Święty
To jest Osoba Boska,
Która usuwa w cień wszelkie troski.
Nie jest samotny nigdy człowiek,
który się modli często do Niego.
I, który prosi:
„Prowadź mnie Duchu Święty do Nieba”
Wszak to największa moja potrzeba!
DUCH ŚWIĘTY
Jakież to piękne słowa…
Nie zginie ten, kto Go kocha, czci
i kto wierności Mu dochowa!
Katarzyna Wilczyńska